Pieczęć Departamentu Marynarki | |
| Państwo | Stany Zjednoczone |
|---|---|
| Siły zbrojne | United States Armed Forces |
| Nazwa skrócona | US Navy |
| Data utworzenia | 13 października 1775 |
| Prefiks | USS |
| Bandera | |
| Proporzec | |
| Motto | Honor, Courage, Commitment |
| Najwyższe dowództwa | |
| Cywilne | prezydent Stanów Zjednoczonych sekretarz obrony sekretarz marynarki |
| Wojskowe | szef operacji morskich dowództwo systemów morskich Chief of Naval Personnel Military Sealift Command Space and Naval Warfare Systems Command |
| Wydzielone części składowe | |
| United States Navy United States Marine Corps | |
United States Navy – marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych; jeden z rodzajów amerykańskich sił zbrojnych odpowiedzialny za organizację, szkolenie oraz wyposażenie morskich sił zbrojnych – w tym Korpusu Piechoty Morskiej – do prowadzenia działań bojowych na morzu. W szczególności, zadaniem marynarki i piechoty morskiej Stanów Zjednoczonych jest poszukiwanie i niszczenie nieprzyjacielskich sił morskich oraz powstrzymywanie jego handlu morskiego; w celu zdobycia i utrzymania ogólnej przewagi morskiej; kontroli obszarów morskich o żywotnym znaczeniu, ochrony żywotnych linii żeglugowych; ustanowienia i utrzymania lokalnej przewagi (w tym powietrznej) w obszarze działań morskich; zajmowanie i obrona baz morskich; oraz przeprowadzanie operacji lądowych i powietrznych niezbędnych do prowadzenia kampanii morskich.
Marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych odpowiedzialna jest za organizację, szkolenie oraz wyposażenie morskich sił zbrojnych – w tym Korpusu Piechoty Morskiej – do prowadzenia działań bojowych na morzu[1]. W szczególności, zadaniem marynarki i piechoty morskiej Stanów Zjednoczonych jest poszukiwanie i niszczenie nieprzyjacielskich sił morskich oraz powstrzymywanie jego handlu morskiego; w celu zdobycia i utrzymania ogólnej przewagi morskiej; kontroli obszarów morskich o żywotnym znaczeniu, ochrony żywotnych linii żeglugowych; ustanowienia i utrzymania lokalnej przewagi (w tym powietrznej) w obszarze działań morskich; zajmowanie i obrona baz morskich; oraz przeprowadzanie operacji lądowych i powietrznych niezbędnych do prowadzenia kampanii morskich[1].
Zadania marynarki obejmują w szczególności:
W celu wypełniania powierzonych zadań, marynarka podlega podwójnej strukturze dowodzenia składającej się z (1) administracyjnej struktury dowodzenia biorącej początek od sekretarza marynarki (United States Secretary of the Navy - SECNAV) oraz szefa operacji morskich (Chief of Naval Operations - CNO), oraz (2) operacyjnej struktury dowodzenia zaczynającej się ujednoliconych głównodowodzących poszczególnych struktur operacyjnych[1].
Instytucjonalnie US Navy zarządzana jest przez Departament Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych (U.S. Department of Navy), kierowany przez cywilnego urzędnika w randze ministra – sekretarza Marynarki Wojennej (Secretary of Navy), choć od 1947 pozostającego poza ścisłym kierownictwem rządu Stanów Zjednoczonych, tzw. gabinetem (cabinet). Bezpośrednim przełożonym sekretarza Marynarki Wojennej jest sekretarz obrony Stanów Zjednoczonych (Secretary of Defence) podległy prezydentowi państwa. Administracyjny łańcuch dowodzenia tym rodzajem sił zbrojnych w Stanach Zjednoczonych przedstawia schemat.
| Prezydent | |||||||||||||||||||||||||
| Sekretarz obrony | Biuro sekretarza obrony | ||||||||||||||||||||||||
| Sekretarz marynarki | Sekretariat marynarki | ||||||||||||||||||||||||
| Szef Operacji Morskich | Biuro szefa operacji | ||||||||||||||||||||||||
| Dowódca Floty Atlantyku / Pacyfiku | |||||||||||||||||||||||||
| Dowódcy rodzajów broni | |||||||||||||||||||||||||
| Dowódcy eskadr okrętów / skrzydeł powietrznych | |||||||||||||||||||||||||
oficerowie dowodzący | dowódcy okrętów | dowódcy okrętów | |||||||||||||||||||||||
Najwyższym dowódcą wojskowym United States Navy jest szef operacji morskich (Chief of Naval Operations), któremu podlegają dowództwa niższego rzędu, w tym powołane przez niego dowództwo floty. Strukturę dowództwa floty przedstawia schemat:
| Dowództwo Sił Morskich | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Zastępca i Szef Sztabu | Sztab | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dowódca Sił Powietrznych Marynarki | Dowódca Sił Nawodnych | Dowódca Floty Podwodnej | Szef Szkolenia | Dowódca Batalionów Inżynieryjnych | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dowódca Piechoty Morskiej | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Istotną rolę odgrywa dowództwo operacyjne z jego operacyjnym łańcuchem dowodzenia, przedstawionym poniżej:
| Prezydent | |||||||||||||||||||||||
| Sekretarz obrony | |||||||||||||||||||||||
| Przewodniczący Połączonego Kolegium Szefów Sztabów | |||||||||||||||||||||||
| Głównodowodzący Połączonego Dowództwa | |||||||||||||||||||||||
| Dowódca komponentu morskiego | |||||||||||||||||||||||
| Dowódca Floty | |||||||||||||||||||||||
| Dowódca ZOP na lądzie | Dowódca zespołu zadaniowego | Dowódca okrętów podwodnych na lądzie | |||||||||||||||||||||
| Dowódca grupy zadaniowej | |||||||||||||||||||||||
oficerowie dowodzący | dowódcy okrętów | dowódcy okrętów | |||||||||||||||||||||
Pozostałe dowództwa
Związki operacyjne marynarki wojennej i piechoty morskiej - podobnie jak związki armii i sił powietrznych - podlegają jednolitym dowództwom (Unified Commands). Większość sil floty przydzielona jest dowódcom komponentów morskich US Navy. Poniżej przedstawiono podstawową strukturę dowodzenia[2].
| Dowództwo | Komponent morski | Flota operacyjna |
| Fleet Forces Command | Atlantic Fleet | II Flota (Norfolk, Wirginia, USA) |
| Central Command | Naval Forces Central Command | V Flota (Manama, Bahrajn) |
| European Command | Naval Forces Europe | VI Flota (Neapol, Włochy) |
| Pacific Command | Pacific Fleet | III Flota (San Diego, Kalifornia, USA) |
| VII Flota (Yokosuka, Japonia) | ||
| Northern Command | Atlantic Fleet | -- |
Morski komponent Northern Command pełni rolę doradczą oraz szkolną i zasadniczo nie dysponuje własnymi okrętami i lotnictwem, jak dowódcy pozostałych komponentów[2]. Jego dowódcą jest dowódca U.S. Atlantic Fleet[2].
W marynarce wojennej Stanów Zjednoczonych, służbę wojskową pełni 317 464 osób[a], w tym:
Dodatkowo, w rezerwie pozostaje 109 596 osób[b]. Departament Marynarki Stanów Zjednoczonych, zatrudnia także ponad 185 tysięcy pracowników cywilnych.
Hierarchia stopni oficerskich US Navy[3]
| Oznaczenie | Nazwa stopnia | Odpowiednik w US Army, US Air Force i Marines |
|---|---|---|
| Ensign | Podporucznik | |
| Lieutenant Junior Grade | Porucznik | |
| Lieutenant | Kapitan | |
| Lieutenant Commander | Major | |
| Commander | Podpułkownik | |
| Captain | Pułkownik | |
| Rear Admiral (lower half) | Generał Brygady | |
| Rear Admiral (upper half) | Generał Dywizji | |
| Vice Admiral | Generał Broni | |
| Admiral | Generał | |
| Fleet Admiral | Marszałek |
Dla wykonywania swoich zadań, Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych dysponuje 72 okrętami podwodnymi o napędzie jądrowym, 11 lotniskowcami uderzeniowymi (wszystkie o napędzie jądrowym), 9 uniwersalnymi okrętami desantowymi, 22 krążownikami rakietowymi, 60 niszczycielami, 27 fregatami, 19 okrętami desantowymi i ponad 100 mniejszymi jednostkami. W 2011 posiadała łącznie 286 okręty bojowe. W 2021 roku posiadała 296 okrętów[4].
US Navy dysponuje również około 4000 samolotów i śmigłowców, działającymi z lotniskowców i w ramach skrzydeł lądowych. Służy w niej 353,5 tys. ludzi w służbie czynnej (czerwiec 2006). Czasami współpracuje z Korpusem Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych i Strażą Wybrzeża.
Wskazane terminy nie mają zastosowania do jednostek podległych dowództwu transportu morskiego.
Tradycyjnie, nazwy amerykańskich okrętów są ustalane i ogłaszane przez Sekretarza Marynarki, pod ogólnym kierunkiem Prezydenta, w zgodzie z zasadami określonymi przez Kongres. Zasady przydzielania konkretnych typów nazw do poszczególnych klas okrętów ewoluowały i zmieniały się z czasem. Zawsze też dochodziło do odstępstw od aktualnie obowiązujących reguł, zwłaszcza w przypadkach zamiaru nazwania okrętów imionami osób, gdy obowiązujące w tym czasie zasady wymagały nazwania w inny sposób. Stawało się to czasem powodem zarzutów o łamanie zasad oraz o ich „korupcji”[6].
Aktualnie w nazewnictwie obowiązują następujące reguły[6]:
Od 1974 roku, co najmniej 20 jednostek pływających zostało nazwanych imionami i nazwiskami osób żyjących w chwili nadania i ogłoszenia nazwy. Ostatni taki przypadek miał miejsce, gdy 11 lipca 2018 roku ogłoszono że nazwa niszczyciela USS „John S. McCain” (DDG-56) noszącego to imię na cześć admirałów Johna S. McCain Seniora oraz Johna S. McCain Juniora, będzie także honorowała ich – odpowiednio – wnuka i syna, senatora Johna McCaina, który zmarł nieco miesiąc później[6]. Zgodnie z obowiązującymi zasadami, wszyscy zainteresowani nazwaniem okrętu marynarki na cześć ich stanów, miejscowości lub dawniejszego okrętu (zwłaszcza takiego na których służyli członkowie ich rodzin), a także bitwy w której oni sami bądź ich krewni wzięli udział, a także imieniem osoby którą szanują, mogą złożyć odpowiednią petycję[6]. Także sam Kongres wielokrotnie wpływał bezpośrednio na nazwy poszczególnych jednostek[6].
| Okręty podwodne (70) | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
Osobny artykuł: United States Submarine Force.
Za działania podwodne floty za pomocą okrętów podwodnych odpowiedzialna jest United States Submarine Force. US Submarine Force operacyjnie podległa jest szefowi operacji morskich (CNO), bezpośrednie i bieżące dowodzenie sprawują dowódca sił podwodnych (Commander, Submarine Force) oraz dowództwo floty Pacyfiku ComSubPac (Commander, Submarine Force, U.S. Pacific Fleet). Liczba okrętów podwodnych amerykańskiej floty nie jest stała, co związane jest z częstym wycofywaniem starszych jednostek ze służby oraz zastępowaniem ich w stosunku innym niż 1:1 nowymi okrętami, w rzeczywistości uzależniona jest od wielu czynników. Aktualnie (kwiecień 2010) w służbie pozostają 72 okręty czterech typów: Los Angeles, Ohio, Seawolf i Virginia zorganizowane w 6 eskadrach i pięciu grupach bojowych stacjonujących w siedmiu bazach: Kitsap (Bangor), San Diego, Pearl Harbor, Guam, New London (Groton), Norfolk i Kings Bay | ||||||
| Zdjęcie | Typ | Rodzaj | Okręty | Wejście do służby | Wyporność (t) | Długość (m) |
| Los Angeles | SSN; nuklearne, wielozadaniowe | 36 | 1981–1996 | 6927 | 110 | |
| Seawolf USS Jimmy Carter (SSN-23) |
SSN; nuklearne, myśliwskie | 3 | 1997–2005 | 9296 12 353 |
107,6 138 | |
| Virginia | SSN; nuklearne, wielozadaniowe | 19 | 2004– | 7800 | 111,94 | |
| Ohio | SSBN; jądrowy z pociskami balistycznymi SSGN; z pociskami manewrującymi |
14 4 |
1981–1997 | 18 700 | 170 | |
| Lotniskowce (11) | ||||||
| Nimitz | CVN; Lotniskowce o napędzie atomowym | 10 | 1975–2009 | 101 000– 106 000 |
333 | |
| Ford | CVN; Lotniskowce o napędzie atomowym | 1 | 2017 | 100 000 | 337 | |
| Uniwersalne okręty desantowe (9) | ||||||
| Przenoszą śmigłowce i samoloty pionowego startu AV-8 Harrier, a w przyszłości wyposażone będą w F-35B. Mają też wbudowany dok w którym mogą przewozić łodzie i poduszkowce desantowe. Okręt przewozi batalion piechoty morskiej. | ||||||
| Wasp | LHD; okręty desantowe-doki/lekkie lotniskowce/śmigłowcowce | 8 | 1989–2009 | 41 000 | 257 | |
| America | LHA; okręty desantowe-doki/lekkie lotniskowce/śmigłowcowce | 1 | 2014 | 45 693 | 257 | |
| Nawodne okręty wojenne (94) | ||||||
| Zumwalt | DDG;USS Zumwalt (DDG-1000) | 2 | 2016 | 14 000 | 183 | |
| Ticonderoga | CG; Krążowniki rakietowe | 22 | 1986–1994 | 9600 | 172,9 | |
| Arleigh Burke | DDG; Niszczyciele rakietowe | 67 | 1991– | 8500 | 155 | |
| Freedom | LCS; Littoral Combat Ship | 10[7] | 2008– | 3000 | 115,3 | |
| Independence | LCS; Littoral Combat Ship | 11[7] | 2010– | 2800 | 127 | |
| Okręty desantowe (22) | ||||||
| Austin | LPD; Okręty desantowe-doki/transportowce | 2 | 1968–1971 | 16 914 | 173 | |
| San Antonio | LPD; Okręty desantowe-doki/transportowce | 9 | 2006– | 25 300 | 208 | |
| Whidbey Island | LSD; Okręty desantowe-doki | 8 | 1985-1992 | 16 195 | 185,6 | |
| Harpers Ferry | LSD; Okręty desantowe-doki | 4 | 1995-1998 | 16 976 | 185,6 | |
| Inne (31) | ||||||
| Blue Ridge | LLC; Okręty dowodzenia | 2 | 1970-1971 | 19 700 | 194 | |
| Avenger | MCM; Trałowce | 13 | 1987-1994 | 1312 | 68 | |
| Cyclone | PC; Patrolowce | 12 | 1993-1995 | 331 | 55 | |
| Emory Land | AS; Tendery okrętów podwodnych | 2 | 1979 | 23 369 | 198 | |
| Spruance | SDTS; zdalnie sterowany okręt-cel | 1 | 1976 (2005) | 8000 | 161 | |
| USS Constitution | First frigate; Fregata żaglowa | 1 | 1798 | 2200 | 53 | |
| Suma | ||||||
| 237 | ||||||
| Zdjęcie | Samolot | Producent | Typ | Wersja | Liczba sztuk[8] | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Samoloty myśliwskie | ||||||
| McDonnell Douglas F/A-18 Hornet | USA | myśliwiec wielozadaniowy | F/A-18A F/A-18B F/A-18C F/A-18D |
74 26 286 46 |
Zostaną zastąpione przez F-35C. | |
| Boeing F/A-18E/F Super Hornet | USA | myśliwiec wielozadaniowy | F/A-18E F/A-18F |
209 258 |
Zamówiono 556. | |
| 899 | ||||||
| Specjalnego przeznaczenia | ||||||
| Boeing EA-18G Growler | USA | walka elektroniczna | EA-18G | 115 | W najbliższych latach dołączy jeszcze przynajmniej 20 egzemplarzy. | |
| Boeing E-6 Mercury | USA | walka elektroniczna | E-6B | 16 | ||
| Lockheed EP-3 ARIES II | USA | walka elektroniczna | EP-3E | 15 | ||
| Lockheed P-3 Orion | USA | morski patrolowiec/ZOP | P-3C | 108 | Zostanie zastąpiony przez Boeing P-8 Poseidon. | |
| Boeing P-8 Poseidon | USA | morski patrolowiec/ZOP | P-8A | 50[9] | Samolot na bazie B737-800, planowane 108 sztuk. | |
| Grumman E-2 Hawkeye | USA | wczesne ostrzeganie i dowodzenie | E-2C | 63 | ||
| 367 | ||||||
| Samoloty transportowe | ||||||
| Grumman C-2 Greyhound | USA | pokładowy transportowiec | C-2A | 33 | ||
| Douglas C-9 Nightingale | USA | transportowy | C-9B | 4 | Zastępowane przez C-40. | |
| Beechcraft King Air 200 | USA | użytkowy | UC-12 | 12 | ||
| Gulfstream C-20 | USA | transport pasażerski | C-20A C-20D C-20G |
1 2 5 |
||
| Fairchild Swearingen Metroliner 23 | USA | użytkowy | C-26 | 6 | ||
| Gulfstream C-37 | USA | transport pasażerski | C-37A C-37B |
1 3 |
||
| Cessna UC-35 | USA | transport pasażerski | UC-35D | 1 | ||
| Boeing C-40 Clipper | USA | transportowy/pasażerski/VIP | C-40A | 12 | ||
| Lockheed C-130 Hercules | USA | transportowy tankowiec |
C-130T KC-130F/R |
20 4 |
||
| 104 | ||||||
| Samoloty szkolno-treningowe | ||||||
| F-5F/N Tiger II | USA | myśliwiec treningowy | F-5F F-5N |
3 27 |
Eskadra agresorów. | |
| General Dynamics F-16 Fighting Falcon | USA | myśliwiec treningowy | F-16N | 14 | ||
| Beechcraft T-6 Texan II | USA | szkolenie wstępne | T-6A T-6B |
49 158 |
Zastępują T-34 Mentor. | |
| Beechcraft T-34 Mentor | USA | szkolenie wstępne | T-34C | 134 | ||
| North American Sabreliner | USA | szkolny | T-39G T-39N |
8 7 |
||
| Beech T-44 Pegasus | USA | szkolny | T-44A | 82 | ||
| T-45 Goshawk | USA | szkolenie zaawansowane | T-45C | 194 | ||
| 708 | ||||||
| Śmigłowce | ||||||
| Sikorsky HH-60 Rescue Hawk | USA | śmigłowiec SAR | HH-60H | 49 | ||
| Sikorsky MH-53 Sea Dragon | USA | przeciwminowy / transportowy | MH-53E | 28 | Dostarczono 46, 7 utracono. | |
| Sikorsky MH-60 Seahawk | USA | śmigłowiec ZOP śmigłowiec SAR/transportowy |
MH-60R MH-60S |
220[10] 234[11] |
Zamówiono 291. Zamówiono 275. | |
| Bell TH-57 Sea Ranger | USA | śmigłowiec szkolny | TH-57B TH-57C |
30 85 |
||
| 663 | ||||||
| Suma | ||||||
| 2668 | ||||||
| Tę sekcję należy dopracować |
Za początek dziejów floty uważa się akt Kongresu Kontynentalnego 13 października 1775, który zakładał wprowadzenie do służby dwóch okrętów w celu zatrzymywania statków dostarczających broń dla brytyjskich garnizonów w Ameryce. Podczas wojny o niepodległość owa Flota Kontynentalna wprowadziła do służby około 50 okrętów, z czego najwyżej 20 było w służbie w danym momencie. Największe jednostki były wielkości fregaty. Ta pośpieszenie zaimprowizowana i niedoświadczona siła była znacząco słabsza od ówczesnej floty brytyjskiej. Główne działania morskie przeciwko Brytyjczykom podczas wojny były prowadzone przez flotę sprzymierzonej Francji.
Po zakończeniu wojny Flota Kontynentalna została całkowicie rozwiązana, głównie z powodu trudności finansowych w jej utrzymaniu. Właściwy początek profesjonalnej amerykańskiej marynarki wojennej to uchwalona przez Kongres ustawa morska z 1794 roku, wyznaczająca fundusze na budowę sześciu nowoczesnych fregat żaglowych. Pierwsze trzy, „United States”, „Constellation” i „Constitution”, weszły do służby w 1797. Okręty te odznaczyły się podczas wojny brytyjsko-amerykańskiej w latach 1812-1814. Flota amerykańska nie posiadała okrętów liniowych, tak więc starcie z głównymi siłami brytyjskimi nie wchodziło w grę. Za to nowoczesne, szybkie i świetnie zaprojektowane amerykańskie fregaty wygrały kilka pojedynków z fregatami brytyjskimi, co było dużym ciosem dla brytyjskiego prestiżu. Ponadto flota amerykańska z powodzeniem walczyła z okrętami brytyjskimi na wodach śródlądowych jezior Erie, Ontario i Champlain.
Przez prawie cały XIX wiek amerykańska marynarka była małą siłą, która nie miała wielu okazji do działań zbrojnych. Wyjątkiem były lata wojny secesyjnej, podczas której flota Unii szybko stała się pokaźną siłą, wykorzystującą wiele najnowszych zdobyczy technicznych owego okresu, w tym okręty pancerne klasy monitor (bitwa w zatoce Hampton Roads). Jednak słabość przemysłu Konfederacji (stanów południa) i fakt, że prawie cała flota pozostała wierna Unii podczas wojny spowodowały, że flota amerykańska nie miała prawie żadnych okazji do walki na otwartym morzu z równorzędnym przeciwnikiem. Głównym jej przeznaczeniem była blokada morska wybrzeża stanów południowych. Większość działań odbywała się w pobliżu południowego wybrzeża i na rzece Missisipi, gdzie okręty floty walczyły głównie przeciwko bateriom dział na lądzie. Po zakończeniu wojny flota została ponownie prawie całkowicie zdemobilizowana.
Przez następne lata flota była niezwykle słaba, słabsza nawet niż floty niektórych krajów Ameryki Łacińskiej. Był to okres całkowitej dominacji floty brytyjskiej na oceanach świata, podczas którego Stany Zjednoczone, tak jak wiele innych krajów, nie widziały powodu do budowania nowoczesnych okrętów. Sytuacja zaczęła się zmieniać po 1880 kiedy rozwój potęgi przemysłowej Stanów Zjednoczonych umożliwił budowę potężnej floty, mogącej na dłuższą metę dorównać flocie brytyjskiej. Budowano zwłaszcza okręty nowych klas: pancerniki i krążowniki. Przy końcu XIX wieku flota amerykańska urosła na tyle, by bez większego trudu pokonać flotę hiszpańską podczas wojny amerykańsko-hiszpańskiej (bitwa pod Santiago de Cuba). W latach 1907-1909 Wielka Biała Flota złożona z amerykańskich pancerników okrążyła świat demonstrując rosnącą potęgę morską Stanów Zjednoczonych.
W następnych latach rozwój był jeszcze szybszy, a podstawową siłą bojową stały się nowe pancerniki – drednoty. W 1917, w momencie przystąpienia Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej, flota amerykańska prawie dorównywała potęgą flocie brytyjskiej. W latach powojennych ta równowaga została formalnie ustanowiona przez postanowienia Traktatu Waszyngtońskiego i utrzymała się prawie do wybuchu II wojny światowej. Po 1939 rozpoczęto gigantyczny na owe czasy program budowy okrętów wojennych, który w ciągu kilku lat przekształcił flotę amerykańską w najpotężniejszą flotę świata.
Japoński atak na bazę amerykańskiej floty w Pearl Harbor na Hawajach zapoczątkował udział floty amerykańskiej w drugiej wojnie światowej. Walki z siłami Cesarstwa Japońskiego na Pacyfiku w latach 1941-1945 stanowiły największe wydarzenia w historii floty. Decydujące rolę odegrały w nich lotniskowce oraz okręty podwodne. Okręty amerykańskie walczyły również na Atlantyku i Morzu Śródziemnym przeciwko siłom Niemiec i Włoch, a także incydentalnie Francji rządu Vichy.
Po 1945 nowym konkurentem floty amerykańskiej stała się marynarka wojenna ZSRR, która począwszy od lat 60. stała się groźnym przeciwnikiem, choć mimo starań nigdy nie była w stanie dorównać flocie amerykańskiej. Po rozpadzie ZSRR w 1991 wartość bojowa floty rosyjskiej spadła do bardzo niskiego poziomu, gwarantując flocie amerykańskiej dominację na oceanach świata na przełomie XX i XXI wieku.
Cechą floty amerykańskiej jest stopień innowacyjności, co w ścisły sposób związane jest z gospodarką USA, a jednocześnie umożliwia osiąganie przewagi nad przeciwnikami.
7 grudnia 2015 roku firma Lockheed Martin, otrzymała kontrakt na śmigłowce do zwalczania okrętów podwodnych MH-60R Seahawk. W ramach umowy o wartości 354 mln dolarów zostanie nabytych 29 śmigłowców wraz z pakietem wsparcia logistycznego. Zakończenie dostaw planowane jest na 31 grudnia 2017 roku. Dodatkowe śmigłowce mają stanowić lotnictwo pokładowe dla nowych jednostek floty. Według obecnych planów Seahawki mają służyć na okrętach do 2030 roku[12][13].
Bell Helicopter otrzymał kontakt wyceniony na 461 mln USD na wyprodukowanie 12 sztuk transportowych UH-1Y Venom i 16 sztuk szturmowych AH-1Z Viper. Śmigłowce mają zostać oddane do lutego 2019 roku, co ma przyspieszyć wycofanie starszych UH-1N i AH-1W[14].
.
, Naval Technology [dostęp 2020-08-30] (ang.).
flightglobal.com
7 stycznia 2017.
altair, 12 maja 2016.
, helihub.com [dostęp 2016-04-18].
, Tangent Link [dostęp 2016-04-18].
, www.konflikty.pl [dostęp 2016-12-13].
(ang.). Federation of American Scientists. [dostęp 2012-07-25]..Kategorie: Marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych
